به گزارش ندای غرب، تیم ملی فوتبال ایران در حالی به عنوان نایب‌قهرمان کاپ چهارجانبه دست یافت که عملکردش در این رقابت‌ها بیش از هر چیز نگرانی‌ها را درباره آینده فوتبال ملی برجسته کرد. ایران در دو دیدار خود تساوی بدون گل مقابل کیپ‌ورد و تساوی بدون گل در برابر ازبکستان حتی یک بار هم موفق به گلزنی نشد.

آماری که برای تیمی که خود را مدعی حضور قدرتمند در جام جهانی می‌داند، به‌وضوح هشداردهنده است.

نبود برنامه تکنیکی و تاکتیکی شفاف در جریان مسابقات، سردرگمی در حمله، و اتکای بیش از حد به بازی مستقیم، تصویری از تیمی ارائه داد که از نظر فنی آماده مواجهه با رقبا نیست. تحلیلگران معتقدند که تیم ملی نه ساختار مشخص در پرس دارد، نه الگوی ثابت برای حمله یا ضدحمله؛ موضوعی که باعث شد در تمام مسابقات عملاً از خلق موقعیت جدی بازبماند.

اما اوج ابهام‌ها در دیدار برابر ازبکستان و در ضربات پنالتی رقم خورد.

پس از پایان بازی، میلاد محمدی بازیکنی که پنالتی پنجم ایران را زد و ضربه‌اش توسط دروازه‌بان حریف مهار شد و در نهایت ازبکستان قهرمان شدبا یک پرسش ساده ولی مهم از طرف امیر قلعه نوعی مواجه شد:

«چه کسی به تو گفت پنالتی پنجم را بزنی؟»

همین سؤال، نقطه آغاز موج جدید نقدهاست. چرا در شرایطی که مهدی طارمی و علیپور دو مهاجم باتجربه و متخصص پنالتی در زمین حضور داشتند، هرگز پشت توپ نایستادند؟ چرا مسئولان فنی تیم ملی بارها در لحظات حساس تصمیم‌هایی می‌گیرند که کم‌ترین پشتوانه منطقی ندارد؟

نبود گل، نبود برنامه، نبود مدیریت لحظه‌های کلیدی و در نهایت، نبود نتیجه.

واقعیت این است که شاید از یک منظر، قهرمان نشدن اتفاق خوبی بود؛ زیرا فرصتی شد تا بدون تعارف درباره وضعیت تیم ملی حرف زده شود. تیمی که با چنین کیفیت فنی و ذهنی، قطعاً برای حضور در جام جهانی آماده نیست.

تیمی که قرار است امید و شادی را برای یک ملت رقم بزند، نیازمند یک مربی متفکر، کاربلد و صاحب‌سبک است نه کادری که حتی در یک تورنمنت کوچک، برنامه‌ای برای گل‌زدن ندارد.

در پایان این رقابت‌ها یک پرسش بیش از همه تکرار می‌شود:

آیا زمان تغییر سرمربی تیم ملی فرا نرسیده است؟

پوریا معصومی