به گزارش ندای غرب، مساله مسکن‌ همچنان جزو مشکلات اصلی کشور است و هنوز بسیاری از مردم ما صاحبخانه نشده اند و در چند سال گذشته به دلیل تورم و اوضاع بد اقتصادی افزایش اجاره بها کمرشان را شکسته است.  پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران امام راحل پیامی داشتند که مسکن را از حداقل حقوق هر فرد در جامعه می‌دانستند و فرمودند: «همه محرومان باید خانه داشته باشند. هیچ کسی در هیچ گوشه مملکت نباید از داشتن خانه محروم باشد.

بر دولت اسلامی است که برای این مسأله مهم چاره‌ای بیندیشد». آیا تاکنون چنین شده؟

در ابتدای انقلاب نهادهایی جهت کمک به محرومین از جمله بنیاد مستضعفان، بنیاد مسکن و… که در آن زمان حرکت‌هایی هم کردند  شکل گرفت ولی به مرور بنیاد مستضعفان از ساخت مسکن فاصله گرفت و بنیاد مسکن نیز از ساخت مسکن در شهرهای بزرگ به شهرهای با جمعیت زیر ۲۵ و سپس ۵۰ هزار نفر گرایش پیدا کرد و تاکنون نیز این وظیفه را در حد اعلی، با روش‌های خاص خود برای مساکن روستایی و شهرهای زیر ۲۵ و۵۰ هزار نفر انجام داده است. درحالی‌ که بنیاد مسکن با توجه به به‌کار‌گیری و تربیت ناظران دارای پروانه نظام فنی و مهندسی کارکشته و پای کار توانایی بیشتر از این را دارد و تاکنون نشان داده که می‌تواند.

حالا که شرایط از نظر ساخت مسکن در شهرستان‌ها و کلانشهرها به‌دلیل کم‌کاری دولتها به این وخامت رسیده، باز هم ساخت مسکن ملی به بنیاد مسکن در بیشتر شهرستان‌ها واگذار شده که از سویی جای خوشحالی است و از سوی دیگر متاسفانه مانند روش واگذاری ساخت به خود مالک مانند روستاها صورت نگرفته است. اینبار بر خلاف روش خود در ساخت و سازها عملا بنیاد مسکن اقدام به ساخت و تعیین پیمانکار کرده که این کار جای بی عدالتی  و هم رانت های مختلف باتوجه به واگذاری ها به پیمانکاران را باز کرده است.

لذا ابتدا باید شرایطی برای مردم کم‌درآمد مانند تأمین زمین رایگان که این مورد هم توسط دولت فعلا اندکی انجام شده صورت گیرد که این امر نیز در بسیاری از شهرها متاسفانه در پیچ و خم اداری گم شده است و هر استان ایالتی حکم می کند و خاک مردم را به مردم نمی دهد.

دولت ها باید برای ساخت مسکن تمام امکانات را به کار ببندند

در نظام اسلامی تأمین مسکن یکی از نخستین تکالیف دولت‌هاست. چنانچه در ۳ بند قانون اساسی به این مسأله اشاره شده است. در اصل سوم قانون اساسی تأکید شده است برای تأمین نیازهای اساسی که مسکن یکی از آن‌هاست، دولت‌ها باید تمام امکانات خود را به‌کار ببندد.

در شرایط ناگوار فعلی تأمین مسکن بیشترین سهم را نیز در سبد هزینه‌های یک خانواده ایرانی دارد، دولت به ارائه طرح مسکن ملی اقدام کرده که از نظر کارشناسان و بسیاری از فعالان و متخصصان این امر مشکلات فراوانی دارد؛ از آن جمله در نظر نگرفتن شرایط منطقه‌ای، نیاز خانواده به مقدار متراژ ساختمان در حد توان و درآمد و آمایش سرزمینی از اين لحاظ که چه تعداد واحد و برای چه افرادی در کدام شهرستان واحد مسکوني ساخته شود و متاسفانه عدم واگذاری درست زمین بدون دریافت پول و اقدام به آپارتمان سازی است.

مسکن مهر با تغییر  روش می توانست الگوی خوبی برای ساخت مسکن برای افراد نیازمند و کم درآمد باشد

مسکن مهر یک نمونه خوب برای دولت کنونی بود که با رفع مشکلات جزئی طرح مي‌توانست با الگوبرداري تعداد زيادي مسکن برای افراد نیازمند و با درآمد کم بسازد.

البته باید تغییر روشی هم صورت بگیرد یعنی آورده ابتدایی ۴۰ میلیون تومان حذف شود و زمین برای ساخت یک و دو طبقه در اختیار مردم قرار گیرد و اقشار مختلف هم در این طرح دیده شوند.

مثلا مهندسان نظام فنی و مهندسی (کاردانی وکارشناسی)، کارگران ساختمانی، ناظران خود بنیاد مسکن که شامل هیچ گونه رفاهی نیستند معلمین، زوجهای جوان، زنان سرپرست خانوار ، اقشار مستضعف زیر نظر نهادهای حمایتی و یا برای کسانی که خدمت سربازی می‌روند هم تدارکی دیده نشده است. جالب‌تر و درد آورتر اینکه باز ثروتمندان در اکثر موارد برنده این بازی هستند.

می‌شود حداقل با در اختیار قرار دادن زمین رایگان کاری برای سربازان انجام داد و یا افرادی که برای پرداخت مهریه ملک و مال خود را از دست دادند و یا افرادی که جهت فرزند آوری و یا تشکیل زندگی ازدواج مجدد داشته اند.

اجرای طرح ملی مسکن در توان قشر ضعیت و متوسط به پایین‌ نیست

متأسفانه هم‌اکنون اجرای طرح ملی مسکن در حد توانایی قشر ضعیف و متوسط به پایین نیست.

در دولت‌های نهم ودهم تمام تمرکز متولیان بخش مسکن معطوف اجرای طرح مسکن مهر بود، زیرا درک کرده بودند که چرخ اقتصاد یک کشور با ساخت‌وساز مي‌چرخد و حداقل ۸۰ درصد اصناف با آن ارتزاق می کنند. از طرفی برای اقشار کم‌درآمد شرایط آرمانی ایجاد کردند و به واقع توانستند تعدادي از نیازمندان را با این طرح خانه‌دار کنند. هرچند باید روش واگذاری زمین رایگان صورت پذیرد و مالک خود اقدام به ساخت مسکن کند.